Wiatrak
Ten wiatrak nie daje mi spokoju, nawiedza mnie w snach, często chodzę na niego popatrzeć, jest w nim coś magicznego, coś tajemniczego. Gdy byłem dzieckiem wydawał mi się olbrzymem stojącym ponad drzewami z wielkimi ramionami sięgającymi nieba. Stoi od mojego domu jakieś 500 m. Wybudowano go w okolicach 1830 roku. Dziś zapomniany, niszczeje i nikomu nie przyjdzie do głowy żeby ratować ten wspaniały zabytek.
Wiatrak typu koźlak, wiatrak kozłowy – najstarszy i najprymitywniejszy typ wiatraka europejskiego.
Pojawił się w XII w. w Belgii lub północnej Francji, jednak jego przodków należy szukać w VII w. w Chinach i Persji. Tzw. kozioł stanowił specjalną podstawę, podtrzymującą słup stanowiący pionową oś, wokół której obracano całą konstrukcję wiatraka wraz z mechanizmem po to, aby jego śmigła, zwane też skrzydłami mogły przyjąć odpowiednie położenie w stosunku do napędzającego je wiatru. Zamiast drewnianego kozła, zwłaszcza od XIX w., stosowano też bardziej wytrzymałe konstrukcje murowane z cegły lub kamienia, a później i betonu. Do obracania wiatraka służył drąg drewniany długość 8-9 m (tzw. łogon lub dyszel) przytwierdzony jednym końcem do belek izbicowych wewnątrz wiatraka, drugim oparty na odpowiedniej podpórce. Na jego zewnętrznym końcu znajdował się łańcuch przyczepiony do kołowrotu. Kiedy łogon zbliżał się do kołowrotu, przerywano nastawianie, odwijano łańcuch i przenoszono kołowrót na wcześniej przygotowane stanowiska, mogące utrzymać kołowrót w miejscu podczas pracy. - źródło Wikipedia
poniżej kilka zdjęć które zrobiłem w roku 2011
Wiatrak typu koźlak, wiatrak kozłowy – najstarszy i najprymitywniejszy typ wiatraka europejskiego.
Pojawił się w XII w. w Belgii lub północnej Francji, jednak jego przodków należy szukać w VII w. w Chinach i Persji. Tzw. kozioł stanowił specjalną podstawę, podtrzymującą słup stanowiący pionową oś, wokół której obracano całą konstrukcję wiatraka wraz z mechanizmem po to, aby jego śmigła, zwane też skrzydłami mogły przyjąć odpowiednie położenie w stosunku do napędzającego je wiatru. Zamiast drewnianego kozła, zwłaszcza od XIX w., stosowano też bardziej wytrzymałe konstrukcje murowane z cegły lub kamienia, a później i betonu. Do obracania wiatraka służył drąg drewniany długość 8-9 m (tzw. łogon lub dyszel) przytwierdzony jednym końcem do belek izbicowych wewnątrz wiatraka, drugim oparty na odpowiedniej podpórce. Na jego zewnętrznym końcu znajdował się łańcuch przyczepiony do kołowrotu. Kiedy łogon zbliżał się do kołowrotu, przerywano nastawianie, odwijano łańcuch i przenoszono kołowrót na wcześniej przygotowane stanowiska, mogące utrzymać kołowrót w miejscu podczas pracy. - źródło Wikipedia
poniżej kilka zdjęć które zrobiłem w roku 2011
Piękne jest to drugie, środkowe zdjęcie z wiatrakiem przesłoniętym drzewem... na dąb mi ono wygląda, ale moja znajomość drzew jest nieduża, więc mogę się mylić.
OdpowiedzUsuńPrzecudne i okrutnie nastrojowe zdjęcie. Jakby ciut je "postarzyć", mogłoby spokojnie udawać zdjęcie robione na szkle, na początku XX wieku :)